Sopot : Smak Słowa, 2013.
„Dzieci naszej dzielnicy” uchodzą za najbardziej niezwykły utwór w twórczości Mahfuza. To powieść ponadczasowa. Jej uniwersalizm polega na tym, ze odwołuje się do odwiecznych ludzkich przekonań, iż życie i związane z nim cierpienie są częścią planu kreślonego przez istotę boską, a przez to mają jakiś głębszy sens.
Trudno określić gatunkową przynależność utworu: czy jest to powieść, alegoryczna opowieść, przypowieść filozoficzna, baśń czy mityczna saga.
Historia rodu Al-Dżabalawiego, jego posiadłości i otaczającej ją dzielnicy, to w istocie historia ludzkości, przesycona wątkami odsyłającymi do najważniejszych religii świata; islamu, judaizmu i chrześcijaństwa.
„Posiadłość Dżabalawiego wyrasta pośrodku pustkowia niczym oaza na pustyni. Zamieszkać w niej mogą tylko wybrani. Dżabalawi, potężny i bezwzględny patriarcha rodu, poddaje próbie kolejnych swoich potomków. Rozgoryczony ułomnością ich charakterów izoluje się ostatecznie w Posiadłości, skazując swoje dzieci na wieczne marzenie o raju na ziemi znajdującym się na wyciągnięcie ręki. Czy któreś z nich zda kiedyś egzamin?
W swojej najważniejszej powieści Nadżib Mahfuz opowiada duchową historię ludzkości. Pod postaciami potomków Dżabalawiego kryją się prorocy islamu i innych tradycji monoteistycznych: Adam, Mojżesz, Jezus i Mahomet. Ta alegoryczna opowieść o mieszkańcach fikcyjnej kairskiej dzielnicy mówi o uniwersalności i powtarzalności ludzkich losów, a motyw ponadczasowej walki z uciskiem i tyranią sprawia, że „Dzieci naszej dzielnicy” to książka nigdy nietracąca na aktualności”.
[nota wydawcy]
„Reakcja na tę książkę i oskarżenie Mahfuza o bluźnierstwo nie tylko symbolizują niekończącą się walkę Adama z Szatanem, ale przede wszystkim obnażają z pozoru anielskie maski, jakie przybiera Szatan w naszym wnętrzu. W tej walce bowiem zmagamy się nie z wrogiem zewnętrznym, lecz sami ze sobą, jesteśmy Adamem i Szatanem jednocześnie - i to zapewne tak bardzo zszokowało tych, którzy woleliby myśleć, że są aniołami.”
Raja Alem autorka książki „Wszystkie drogi prowadzą do Mekki”
„Wyrazista alegoria ludzkich dążeń i cierpienia”
New York Times
„Ambitna baśń, która obejmuje na swoich kartach nie tylko bliskowschodnią rzeczywistość, ale cały świat”
Washington Post Book World
„Mahfuz po mistrzowsku snuje ponadczasową opowieść o prześladowaniu i dążeniu człowieka do wybawienia od własnej natury”
Library Journal
Joanna Malita, recenzja książkli
Anna Godzińska, recenzja książki
Jarosław Czechowicz, recenzja książki
Kalina Lubicz-Stabińska, recenzja książki
Książka dostępna w czytelniach (Z.658367)
