Losy bibliotek warszawskich związane były ściśle z burzliwymi dziejami miasta.
W średniowieczu przeważały księgozbiory kościelne i klasztorne, lecz od wieku XVI zaczęły pojawiać się kolekcje prywatne, głównie w kręgach dworskich. W wieku XVII następuje rozwój bibliotek magnackich. Większość z nich zostaje wywieziona i splądrowana w czasie wojen szwedzkich.

W wieku XVII swoje bogate zbiory bracia Załuscy udostępniają publicznie. Pojawiają się liczne biblioteki szkolne - Szkoły Rycerskiej, księży pijarów, jezuitów, Komisji Edukacji Narodowej. Rosną kolekcje magnackie - Potockich, Lubomirskich, Czartoryskich oraz prywatne zbiory uczonych -  Niemcewicza, Kołłątaja, Staszica. Po utracie niepodległości i zrabowaniu księgozbioru Załuskich, służą środowisku naukowemu biblioteki Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Ordynacji Zamojskiej, Ordynacji  Przezdzieckich i Krasińskich, a od 1858 r. zwykłym mieszkańcom – czytelnie publiczne Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności. Dopiero w 1907 r. powstaje Biblioteka Publiczna miasta Warszawy, która po przejściu pod opiekę finansową samorządu Warszawy, w latach 30. XX w. energicznie tworzy sieć bibliotek publicznych dla stolicy. Pierwszą filią dzielnicową Biblioteki Publicznej 80 lat temu została, otwarta 28 listopada 1934 r., nasza Czytelnia Naukowa nr I, która zaprasza na tę prelekcję.

Wykład poprowadzą Monika Demczyńska i Paweł Łoś ze Stowarzyszenia Przewodników Turystycznych Złota Kaczka, w ramach projektu „Warszawa też jest seniorką 2014”, współfinansowanego przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawy.